ιστολόγιο περίπου Η παγκόσμια ανταγωνιστικότητα εντείνεται για βασικά υλικά μπαταριών

Φανταστείτε ένα μέλλον όπου τα ηλεκτρικά οχήματα κυριαρχούν στους δρόμους της πόλης. Τι τα τροφοδοτεί; Πέρα από την προηγμένη τεχνολογία μπαταριών, υπάρχει μια βαθύτερη αλήθεια: ο θαμμένος «μαύρος χρυσός» των κρίσιμων πρώτων υλών. Αλλά από πού προέρχονται αυτοί οι πόροι και ποιος ελέγχει τις αλυσίδες εφοδιασμού τους;

Οι μπαταρίες ιόντων λιθίου—η καρδιά των ηλεκτρικών οχημάτων και των συστημάτων αποθήκευσης ενέργειας—εξαρτώνται από σπάνια υλικά όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το νικέλιο, το μαγγάνιο και ο γραφίτης. Αυτοί οι πόροι κατανέμονται άνισα παγκοσμίως. Τα αποθέματα λιθίου συγκεντρώνονται στην «Τρίγωνο Λιθίου» της Νότιας Αμερικής (Αργεντινή, Βολιβία, Χιλή) και στην Αυστραλία, ενώ πάνω από το 70% του κοβαλτίου προέρχεται από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Αυτή η γεωγραφική ανισορροπία δημιουργεί συστημικούς κινδύνους. Η εξάρτηση από συγκεκριμένες περιοχές αφήνει τις αλυσίδες εφοδιασμού εκτεθειμένες σε πολιτική αστάθεια ή εμπορικές διαφορές. Οι πρόσφατοι περιορισμοί στις εξαγωγές κοβαλτίου στο Κονγκό και οι συζητήσεις για την εθνικοποίηση του λιθίου στο Μεξικό υπογραμμίζουν αυτή την ευθραυστότητα. Εν τω μεταξύ, η αυξανόμενη ζήτηση—που προβλέπεται να αυξηθεί κατά 500% για το λίθιο έως το 2050—εντείνει τον ανταγωνισμό.

Η εξόρυξη συνεπάγεται υψηλό οικολογικό κόστος. Η εξόρυξη λιθίου καταναλώνει 2,2 εκατομμύρια λίτρα νερού ανά τόνο σε άνυδρες περιοχές, απειλώντας τις αυτόχθονες κοινότητες. Στο Κονγκό, τα μη ρυθμιζόμενα ορυχεία κοβαλτίου απασχολούν παιδική εργασία και δεν διαθέτουν πρότυπα ασφαλείας. Μια μελέτη του 2022 διαπίστωσε ότι 35.000 παιδιά εργάζονται σε ορυχεία του Κονγκό—μια έντονη αντίθεση με τα ιδανικά της καθαρής ενέργειας της ηλεκτρικής κινητικότητας.

Τα επεξεργασμένα υλικά ρέουν συντριπτικά στην Ασία, όπου η Κίνα ελέγχει το 77% της παραγωγής κυψελών μπαταριών. Η Ιαπωνία και η Κορέα ακολουθούν, αξιοποιώντας την τεχνική τεχνογνωσία για να κυριαρχήσουν σε τμήματα υψηλής αξίας. Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική, παρά τους φιλόδοξους στόχους υιοθέτησης ηλεκτρικών οχημάτων, παραμένουν εξαρτημένες από εισαγόμενα εξαρτήματα μπαταριών—μια στρατηγική αδυναμία στη μετάβαση της ενέργειας.

Καθώς οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεσμεύονται να καταργήσουν σταδιακά τους κινητήρες εσωτερικής καύσης, η εξασφάλιση ηθικών και βιώσιμων προμηθειών υλικών καθίσταται επιτακτική. Οι καινοτομίες ανακύκλωσης και οι εναλλακτικές χημείες (όπως οι μπαταρίες ιόντων νατρίου) μπορεί να ανακουφίσουν τις πιέσεις, αλλά όχι πριν από το 2040. Ο δρόμος προς την ηλεκτροκίνηση, φαίνεται, είναι στρωμένος με δύσκολες επιλογές—μεταξύ της κλιματικής επείγουσας ανάγκης και της κοινωνικής ευθύνης, μεταξύ της τεχνολογικής προόδου και της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης.